ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ (1930 - 2012)

γεννήθηκε στην Καβάλα το 1930. Πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του σε φυλακές και εξορίες ως πολιτικός κρατούμενος. Εκεί έμαθε ανάγνωση και γραφή. Το πρώτο του βιβλίο Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς... (1985) τον καθιέρωσε από τους πρώτους μήνες της κυκλοφορίας του ως συγγραφέα στη συνείδηση κριτικής και κοινού. Την ίδια ανταπόκριση βρήκε και το δεύτερο βιβλίο του, Χαμογέλα, ρε, τι σου ζητάνε; (1988). Το παρακάτω απόσπασμα προέρχεται από το τρίτο του βιβλίο: Τα κεραμίδια στάζουν (1991).

Του 'ρθε στο νου ο Σαν Αντόνιο Κομαντάτε:

"καμμιά εξουσία δεν μπορούμε να ανατρέψουμε, φιλαράκο, με μέσα που την αναπαράγουν, όπως η βία, η ιεραρχία, η ηθική, οι φιλοσοφικές και ιδεολογικές αλήθειες... Γιατί η εξουσία δεν ανατρέπεται. Αχρηστεύεται. Εκείνο που χρειαζόμαστε, είναι μια φιλοσοφία ζωής. Μόνο η απόλυτη αρμονία μέσων και σκοπού, η ηπιότητα, η ανυπακοή, η αναζήτηση της χαράς, του έρωτα, της δημιουργίας, η αέναη προσπάθεια επανενσωμάτωσης στη φύση και η συλλογική συνταύτιση της ατομικής συμπεριφοράς σε μεγέθη φυσικής κλίμακας, μπορούν να αχρηστεύσουν την εξουσία... Το λάθος των επαναστατικών κινημάτων ήταν πως δεν υπερασπίστηκαν την αισθητική της ζωής, την απελευθέρωση των αισθήσεων και των συναισθημάτων, αλλά έκαναν όχημά τους έναν κόμπο κοινωνικής δυστυχίας: την ικανοποίηση των υλικών "αναγκών". Και δε σκέφτηκαν οι "φωτισμένοι" πως οι καπιταλιστές, υποχρεωμένοι από τους νόμους της αγοράς, θα μας πλημμύριζαν από υλικά "αγαθά". Μόνο που το τίμημα γι' αυτά θα ήταν πολύ ακριβότερο από οποιαδήποτε ανεπάρκειά τους...

Ξέρουμε ακόμα πως από τη δυστυχία δεν πάμε στην απελευθέρωση, αλλά σε μορφές εξουσίας πολύ πιο βάρβαρες απ' αυτές που θέλουμε να ανατρέψουμε... Πρέπει να ψάξουμε πολύ βαθιά, Μιχάλη, να αναγνωρίσουμε τις ρίζες της κρίσης... Δεν είναι δυνατόν οι φιλοσοφικές και ιδεολογικές αντιλήψεις που κυριάρχησαν στην ανθρώπινη κοινωνία, και μέσα από μια τρομακτική άσκηση βίας, την οδήγησαν στη σημερινή της χρεοκοπία, να είναι άμοιρες αυτής της κρίσης. Διότι η κρίση δεν είναι μόνον κρίση του πάλαι ποτέ επαναστατικού μας κινήματος, αλλά ολόκληρου του πλανήτη.

Όχι, το όραμα του Γκεβάρα, καθώς και όσων θυσιάστηκαν σ΄αυτή τη φοβερή τρύπα, υπάρχει γύρω μας, κρυμμένο, φοβισμένο, αναζητά την εν σώματι κοινωνία, ο Λόγος το πρόδωσε. Περιμένει σαν ένα αδέσποτο κουτάβι, σαν ένα άνθος ευλογημένης ροδιάς... (1991)