Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

ΓΕΝΕΘΛΙΟΣ ΑΠΟΗΧΟΣ

Είχαμε την ευκαιρία η λέσχη ανάγνωσης Altra Riva να τιμήσει τα 100 χρόνια από την γέννηση του Οδυσσέα Ελύτη με μια σειρά από εκδηλώσεις και την δημιουργία μιας έκθεσης με την υποστήριξη του ΕΚΕΒΙ και του Υπουργείου Πολιτισμού από τις 11 ως τις 24 Ιουλίου.
Σκηνογραφήσαμε την έκθεση με αντικείμενα-εμπνευστήρες που ο ποιητής με εμμονή αποδεχόταν ως λέξεις κλειδιά στο γλωσσικό εργαστήριό του. Επιχειρήσαμε να δημιουργήσουμε μια Ελυτική ατμόσφαιρα που με νότες και ψιθύρους θα έδινε στον επισκέπτη μια αίσθηση από το μοναδικό ποιητικό σύμπαν που κατασκεύασε ο Οδυσσέας Ελύτης.
Ύστερα, ένθερμοι οπαδοί της ποιητικής νοημοσύνης, όπως την όρισε εκείνος, αφήσαμε όλους όσους έστρεψαν το βλέμμα τους, είτε από περιέργεια, είτε από θαυμασμό, στη λυρική εικονοποιία του, να αφουγκραστούν με τα ίδια τους τα μάτια το μεγαλείο του ποιητή και της ποίησης. Απ' τις γρύλιες του μυαλού εκρήξεις μπλε και πολύχρωμες έμοιαζαν να γίνονται σαν εθνικός ύμνος.
Στη λιτή ανάγνωση ποιημάτων νέοι και νέες έδιναν πνοή σε στίχο ελεύθερο, σε ομοιοκατάληκτα δίστιχα ή σε ηλιόφωτες νησίδες ποιητικού στοχασμού. Έβλεπες αναπνοές βαθιές στα λόγια τους, με υγρά σύμφωνα, όμορφες σειρές λαμπερών φωνηέντων να αναβοσβήνουν μεθυστικά σαν σε πανηγύρι.
Πειστήκαμε λοιπόν όλοι, ότι η ποίηση του Ελύτη μπορεί να ξεσηκώσει ένα αίσθημα ανάτασης, μπορεί να φτιάξει ένα κύτταρο και να αναζωπυρώσει μια αχτίδα ατομικού φωτός.
Πειστήκαμε, προπαντός, ότι πολιτισμός είναι η συλλογική συνείδηση ενός και μόνο ανθρώπου που σαν ποιητής δημιουργεί, σαν αναγνώστης κωπηλατεί και σαν άνθρωπος λάμπει.

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

21 Ιουλίου 1928

(http://www.bookpress.gr/stiles/san-simera/karyotakis)                  kariot5Του Ευθύμιου Σακκά


Μια μέρα σαν σήμερα το 1928 ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης έθεσε τέλος στην ζωή του αυτοπυροβολούμενος στο στήθος. Είχε γεννηθεί στην Τρίπολη και κατά τα παιδικά του χρόνια η οικογένεια άλλαζε συνεχώς τόπους διαμονής εξαιτίας του επαγγέλματος του πατέρα του. Κατά την ενηλικίωσή του ο Καρυωτάκης θα αρχίσει να περιπλανάται από πόλη σε πόλη για τους ίδιους ακριβώς λόγους. 
Από την εφηβική του ηλικία έκανε τις πρώτες ποιητικές του απόπειρες που συνεχίστηκαν κατά τη διάρκεια των σπουδών του στην Νομική Σχολή της Αθήνας, δημοσιεύοντας κυρίως σε εφημερίδες της εποχής.
Το 1919 εκδόθηκε η πρώτη του συλλογή «Ο πόνος του ανθρώπου και των πραγμάτων», ενώ έπειτα από δύο χρόνια ακολουθήσανε τα «Νηπενθή». Γνωστός πλέον ποιητής ο Καρυωτάκης θα γνωριστεί στην υπηρεσία που δούλευε με την ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη και θα συνάψουν σχέση με το γνωστό άδοξο τέλος.
Το 1927 θα δημοσιευθεί η τελευταία του δουλειά «Ελεγεία και Σάτιρες» και ένα χρόνο αργότερα ο ποιητής θα πάρει μετάθεση στην Πρέβεζα. Επηρεασμένος από την σύφιλη από την οποία είχε προσβληθεί σε συνδυασμό με τα αισθήματα μοναξιάς και αποξένωσης που του προκαλούσαν οι επαρχιακές πόλεις ο Καρυωτάκης θα οδηγηθεί τελικά στην εθελούσια έξοδο

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Ο "Ελύτης" στη Νάξο

Ξεκίνησε την λειτουργία της η έκθεση: 100 χρόνια από την γέννηση του Οδυσσέα Ελύτη, στο Δημοτικό Θέατρο. Ώρες επίσκεψης: 11:00 έως 13:00 το πρωί και 18:00 έως 22:00 το απόγευμα. Στην έκθεση παρουσιάζονται: η ζωή και τα έργα του ποιητή καθώς και αποσπάσματα από το οπτικοακουστικό υλικό που παραχώρησε από το αρχείο της η ΕΡΤ ειδικά για την επέτειο. Επίσης θα βρείτε αναγνωστήριο με τα βιβλία του ποιητή και έκθεση ζωγραφικής παιδιών και εφήβων με έργα εμπνευσμένα από την ποίηση του Ελύτη. Ο χώρος πλαισιώνεται από παραπομπές στα αντικείμενα-λέξεις που ενέπνευσαν τον Ελύτη.
Τα μέλη της λέσχης προσπάθησαν να δώσουν μια πλήρη εικόνα για τον ποιητή του Αιγαίου και η έκθεση μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα για μια δημιουργική αναζήτηση του ποιητικού σύμπαντος του Οδυσσέα Ελύτη.
Διάρκεια Έκθσης: 11 - 24 Ιουλίου 2011

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

Το ποίημα του μήνα... ΙΟΥΛΙΟΥ 2011

Ιόνιο βλέμμα

Μακρινή μου θάλασσα
γραμμένη άτακτα σε πρόχειρα χαρτιά
Θάλασσα που πλεούμενο δε φτάνει
όχι νησί - θάλαττα στόμιον Άδου...
Τον ήλιο δύεις
τον ήλιο ανατέλλεις
και τις σειρήνες κινδύνου που ποτέ δε σώπασαν
από παλιά βυθισμένα καράβια
σημαίνεις...
Και ο βυθός ακουμπισμένος πάνω στο ήσυχο τιμόνι
Πάνω στα ήσυχα στήθη των ναυαγών

Μακρινή μου θάλασσα...
Ακουμπούσα στα κάγκελα και μια στιγμή μονάχα
μισάγγιξες τα βότσαλα και τη χαμένη νιότη
Χύθηκαν τα μαλλιά μου μήπως σε αγγίξουν...
Σκύψανε σα βαθύς λυγμός για ένα χάδι
αλλά ξανά τραβήχτηκες με τη σελήνη
Σε πήρε η παλίρροια
Το χέρι μου απόμεινε στην υγρή αμμουδιά - σουρωμένο φως
            όπου άλοτε
σαν παιγνίδι αλλάζαμε τα βήματά μας

Ζέφη Δαράκη, Τα αόριστα γεγονότα, 1980